Φίλιπ Κάρτερετ: Η Ανακάλυψη του Νησιού Πίτκερν

  Τον Μάιο του 1766, ο Τζον Μπάιρον με την Φρεγάτα Ντόλφιν, ολοκληρώνει την πρώτο περίπλου της Γης για τους Βρετανούς μετά τον Επταετή Πόλεμο, έχοντας αξιώσει τα Νησιά Φόλκλαντ ως Βρετανικό έδαφος και έχοντας εξερευνήσει τον Ειρηνικό Ωκεανό. Υποπλοίαρχος του, ήταν ο Φίλιπ Κάρτερετ. Με την επιστροφή του στην Αγγλία, ο Τζον Μπάιρον παρέδωσε την Πλοιαρχία του Ντόλφιν, στον Σάμιουελ Ουόλις ενώ ο Φίλιπ Κάρτερετ προήχθη Πλοίαρχος αναλαμβάνοντας την φρεγάτα Σουάλοου με το Βρετανικό Ναυαρχείο να έχει ήδη αναθέσει στα δύο πλοία την επόμενη εξερεύνηση του Ειρηνικού Ωκεανού κατά την οποία ο Ουόλις θα ανακαλύψει το νησί της Ταϊτής. 

   Τα δύο πλοία, απέπλευσαν από το Πλίμουθ στις 22 Αυγούστου του 1766 με τον Κάρτερετ να ακολουθεί το πλοίο του Ουόλις κατά τον διάπλου του Ατλαντικού Ωκεανού προς τον Πορθμό του Μαγγελάνου. Όταν τα δύο πλοία πέρασαν τον πορθμό, εξ αιτίας μιας καταιγίδας, το πλοίο του Κάρτερετ έχασε την οπτική επαφή του με το πλοίο του Ουόλις και έτσι συνέχισε χωριστά την περιπλάνηση του στον Ειρηνικό Ωκεανό. Έπλευσε βόρεια προς το Αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες όπου και αγκυροβόλησε στο νησί Αλαχάνδρο Σελκίρκ από το οποίο είχε περάσει και κατά το προηγούμενο του ταξίδι με τον Τζον Μπάιρον. Εκεί, το πλήρωμα του ανανέωσε τις προμήθειες του πλοίου σε γλυκό νερό, καρπούς και κρέας, και επισκεύασε τις φθορές του πλοίου χρησιμοποιώντας ξυλεία από το νησί. Ακολουθώντας στην συνέχεια δυτική πορεία, στις 2 Ιουλίου του 1767, ο δεκαπεντάχρονος Δόκιμος Ρόμπερτ Πίτκερν, εντόπισε πρώτος στον ορίζοντα ένα μικρό ακατοίκητο νησί. Ο Κάρτερετ, επιβραβεύοντας τον νεαρό Ρόμπερτ για την παρατηρητικότητα του, τον επιβράβευσε ονομάζοντας το νησί ως Νησί του Πίτκερν, ονομασία η οποία διατηρείται μέχρι και σήμερα. Ο Κάρτερετ, προσπάθησε να προσεγγίσει το νησί αλλά οι βραχώδης ύφαλοι τον εμπόδισαν. Έτσι, περιορίστηκε στο να το καταγράψει, με λανθασμένες όμως γεωγραφικές συντεταγμένες, χαρτογραφώντας το 176 ναυτικά μίλια δυτικότερα από την πραγματική του θέση. Το σφάλμα αυτό, ωφέλησε είκοσι δύο χρόνια αργότερα τον πρωτεργάτη της Ανταρσίας του Μπάουντι Κρίστιαν Φλέτσερ ο οποίος κατέφυγε εκεί με τους συνεργάτες του διαπιστώνοντας πρώτος το σφάλμα που θα κρατούσε το νησί “κρυμμένο” από τα Βρετανικά πλοία μέχρι το 1814. 

   Κατά την συνέχεια του ταξιδιού, λόγω της έλλειψης φρέσκων φρούτων και λαχανικών, το πλήρωμα άρχισε να υποφέρει από την ασθένεια των ναυτικών, το σκορβούτο, πλήττοντας και τον ίδιο τον Κάρτερετ. Τον Αύγουστο του 1767, με τον Κάρτερετ να ασθενεί και να έχει αναθέσει την πλοήγηση του Σουάλοου στον Υποπλοίαρχο Έρασμους Γκόουερ, το Σουάλοου έφτασε στα - ξεχασμένα από τους Ισπανούς  - Νησιά του Σολομώντα τα οποία είχε ανακαλύψει δύο αιώνες πριν, ο Αλβάρο δε Μεντάνια δε Νέιρα, με τους Βρετανούς να έχουν μια πολύτιμη ευκαιρία να προμηθεύσουν το πλοίο με τρόφιμα που θα τους βοηθούσαν να αναρρώσουν από το σκορβούτο. Η επιθετικότητα όμως των ιθαγενών, δεν τους επέτρεψε να αποβιβαστούν στο νησί και έτσι συνέχισαν το ταξίδι τους πλέοντας βορειοδυτικά, ανακαλύπτοντας μια ατόλη βορειότερα του νησιού Μπουγκενβίλ, στην οποία ο Γκόουερ έδωσε το όνομα του Κάρτερετ. Περνώντας από το Πέρασμα του Ντάμπιερ μεταξύ των νησιών της Νέας Ιρλανδίας και της Νέας Βρετανίας και πλέοντας βόρεια των ακτών της Νέας Γουινέας, το Σουάλοου με το εξαντλημένο και αποδεκατισμένο του πλήρωμα, έφτασε στο νησί Σουλαουέζι (της σημερινής Ινδονησίας) όπου και κατέπλευσε στην Ολλανδική αποικία του Μακασάρ στις 15 Δεκεμβρίου του 1767. Οι Ολλανδοί, υποπτευόμενοι πως το Βρετανικό πλοίο έφτασε στην περιοχή για να επιτεθεί σε κάποια από τις αποικίες τους στην περιοχή, συνέλαβαν τον Κάρτερετ και τον κράτησαν για τους επομένους τέσσερις μήνες. Κατά την περίοδο αυτή, το πλήρωμα του Κάρτερετ ανάρρωσε από το σκορβούτο και επισκεύασε το πλοίο. 

    Όταν ο Κάρτερετ αφέθηκε ελεύθερος από τους Ολλανδούς, συνέχισε το ταξίδι του προς τον Ινδικό Ωκεανό, πραγματοποιώντας στάσεις στις Ολλανδικές αποικίες της Μπατάβια και του Κέιπ Τάουν κατά την είσοδο του στον Ατλαντικό. Επέστρεψε στην Αγγλία στις 20 Μαρτίου του 1769, ακριβώς δέκα μήνες αργότερα από τον Σάμιουελ Ουόλις, έχοντας επιβιώσει οι λιγότεροι από τους μισούς άνδρες του πληρώματος. Ο Κάρτερετ, δεν εισέπραξε την ανάλογη αναγνώριση από το Βρετανικό Ναυαρχείο καθώς πριν από το ταξίδι του είχε απαιτήσει να του αναθέσουν άλλο πλοίο καταγγέλλοντας την κακή κατάσταση του Σουάλοου, δημιουργώντας ήδη τις πρώτες - εις βάρος του - αρνητικές εντυπώσεις στο Ναυαρχείο. Η αποκοπή του από το πλοίο του Ουόλις μετά τον Πορθμό του Μαγγελάνου και οι μεγάλες απώλειες ανδρών χωρίς το πλοίο να έχει εμπλακεί σε κάποια μάχη, επηρεάσαν επί πλέον αρνητικά την εικόνα του Κάρτρετ, με τις μικρές του ανακαλύψεις να μην επαρκούν ώστε να ανατραπεί το εις βάρος του κλίμα. Ο Κάρτερετ, παρέμεινε Πλοίαρχος του Σουάλοου για τα επόμενα δέκα χρόνια, παρά τις αιτήσεις του να του αναθέσουν ένα άλλο πλοίο μέχρι ου εν τέλει, του ανέθεσαν την Πλοιαρχία της φρεγάτας Ενδυμίων. Πέθανε το 1796 σε ηλικία 63 ετών έχοντας συνταξιοδοτηθεί δύο χρόνια πριν με τον βαθμό του Υποναυάρχου. Ο Ρόμπερτ Πίτκερν από τον οποίο πήρε το όνομα του το Νησί του Πίτκερν, κατάφερε να επιβιώσει. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, δύο μήνες μετά μετατέθηκε στην φρεγάτα Ορόρα, της οποίας τα ίχνη εξαφανίστηκαν το επόμενο έτος μετά το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας πλέοντας προς τον Ινδικό Ωκεανό, πιθανότατα λόγω κάποιας καταιγίδας. Μαζί, και του δεκαοχτάχρονου πλέον τότε, Πίτκερν.