Το Νησί Ναουρού

Το 1798, ο Βρετανός Πλοίαρχος Τζον Φερν, αναχώρησε από την Νέα Ζηλανδία με το φαλαινοθηρικό πλοίο Χάντερ (Hunter), έχοντας ως προορισμό την Κίνα. Αφού πέρασε βόρεια των Νησιών του Σολομώντα, κατά την διάρκεια της φαλαινοθηρίας, στις 8 Νοεμβρίου του 1798, ανακάλυψε ένα άγνωστο νησί, το οποίο δεν περιείχε κανένας χάρτης μέχρι τότε. Το νησί αυτό, ήταν το Ναουρού. Όταν ο Φερν πλησίασε τις ακτές, γύρω από το πλοίο μαζεύτηκαν δεκάδες κανό με ιθαγενείς οι οποίοι ήταν άοπλοι ενώ στην παραλία είχε συγκεντρωθεί πλήθος ιθαγενών που παρατηρούσε το πρωτοφανές - για εκείνους - μεγαλειώδες πλωτό κατασκεύασμα. Ο Φερν δεν αποβιβάστηκε στο νησί, και σύντομα αναχώρησε ονομάζοντας το Ευχάριστο Νησί (Plesant Island) λόγω της ειρηνικής συμπεριφοράς των ιθαγενών εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα νησιά του Ειρηνικού όπου οι ιθαγενείς ήταν επιθετικοί. 

  Για τις επόμενες τρεις δεκαετίες, στο νησί δεν θα φτάσει ξανά κανείς ευρωπαίος μέχρι το 1830 όπου έφτασαν ο Ιρλανδοί Πάτρικ Μπρους και ο Τζον Τζόουνς. Ο Μπρους και ο Τζόουνς, είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν από το Νησί Νόρφολκ στο οποίο οι Βρετανοί άποικοι της Αυστραλίας έστελναν τους κατάδικους, φτάνοντας μέχρι το Ναουρού όπου έγιναν οι πρώτοι ευρωπαίοι που αποβιβάστηκαν στο νησί. Μέχρι το 1837, στο Ναουρού, είχαν φτάσει συνολικά δεκαπέντε ευρωπαίοι, άλλοι κατά τον ίδιο τρόπο που είχαν φτάσει ο Μπρους με τον Τζόουνς και άλλοι έχοντας λιποτακτήσει από τα Βρετανικά πλοία, δημιουργώντας μια βάση λαθρεμπορίου με τα πλιάτσικα των πειρατών της περιοχής. Στην συνέχεια, ο Τζόουνς που είχε αναλάβει την ηγεσία αυτής της άτυπης αποικίας, άρχισε να συμπεριφέρεται με αυταρχισμό σκοτώνοντας όσους τον αμφισβητούσαν, ακόμα και εκείνους που υποψιαζόταν πως συνωμοτούσαν εναντίον του. Αυτό, ξεσήκωσε τους υπόλοιπους αποίκους και τους Ναουρουανούς, ώστε το 1841 να τον διώξουν από το νησί και εκείνος να καταφύγει στο ανατολικότερο νησί Μπανάμπα που απέχει εκατόν πενήντα ναυτικά μίλια. 

 

 

   Το 1842, στο νησί έφτασε ο Ουίλιαμ Χάρις από το Νόρφολκ, κατά τον ίδιο τρόπο που είχε φτάσει και ο Μπρους με τον Τζόουνς. Ο Χάρις, αφομοίωσε την τοπική κουλτούρα και δημιούργησε οικογένεια με μία ιθαγενή ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του συνόλου των Ναουρουανών. Μέχρι το 1845, εκείνος και ένας ακόμη από εκείνους που είχαν φτάσει πριν, ήταν οι μόνοι Ευρωπαίοι που υπήρχαν στο νησί. Μέχρι το 1878, μέσω των πειρατών και των λαθρέμπορων, οι ιθαγενείς είχαν αρχίσει να αποκτούν πυροβόλα όπλα. Τότε, από μία λάθος χρήση που είχε ως αποτέλεσμα τον θανάσιμο πυροβολισμό του αρχηγού μιας από τις φυλές του νησιού, ξέσπασε ένας ανεξέλεγκτος πόλεμος μεταξύ των φυλών, δημιουργώντας μια χαώδη κατάσταση αφού παρά τις προσπάθειες, δεν γινόταν εφικτή η κατάπαυση του πυρός. H λύση ήρθε το 1888 από τους Γερμανούς, αφοπλίζοντας τους ιθαγενείς και αφήνοντας στο νησί μια ιεραποστολή για να διατηρήσει την ειρήνη προσηλυτίζοντας τους στον Χριστιανισμό. Οι Γερμανοί, έχοντας εγκαθιδρύσει από το 1871 την Γερμανική Αυτοκρατορία, το 1884 άρχισαν να διεκδικούν μέρος από τις ευρωπαϊκές αποικίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μετά από συνθήκη που συνυπέγραψαν με τους Βρετανούς για τα νησιά του Δυτικού Ειρηνικού Ωκεανού, πήραν υπό την κυριαρχία τους το Ναουρού μαζί με τα Νησιά Καρολίνες και το Νησί Μπουγκενβίλ, αφού οι Βρετανοί, έχοντας αποικήσει την Αυστραλία την Νέα Ζηλανδία και άλλα νησιά του Ειρηνικού, αποφάσισαν να αποφύγουν μια πολεμική σύγκρουση με τους Γερμανούς, παραχωρώντας τους μερικά αδιάφορα - για εκείνους - νησιά. 

 

Με την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 και την ήττα των Γερμανών, το Ναουρού που κατά την διάρκεια του πολέμου είχε καταληφθεί από τους Αυστραλούς, πέρασε επισήμως το 1919 στην συνδιαχείριση της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αντλώντας από κοινού τα κοιτάσματα φωσφόρου που ανακαλύφθηκαν στο νησί το 1900. Στο πλαίσιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το Ναουρού καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες το 1942 μέχρι που το 1945 απελευθερώθηκε από τους Αυστραλούς ώστε να επιστρέψει στο προηγούμενο διοικητικό καθεστώς για να ανεξαρτητοποιηθεί το 1968.