Η Γαλλική Ανταρκτική

   Μετά την ανακάλυψη της Βραζιλίας το 1500, οι Πορτογάλοι, αν και είχαν αποκτήσει πλέον τα δικά τους εδάφη στον Νέο Κόσμο, συνέχισαν να έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στις αποικίες τους στην Ασία, αφού το Ασιατικό εμπόριο στο οποίο μονοπωλούσαν ήταν κατά πολύ περισσότερο κερδοφόρο. Καθώς τα πορτογαλικά εδάφη του Νέου Κόσμου βρίσκονταν σε δεύτερη μοίρα από τους ίδιους τους Πορτογάλους, τα πλοία των Γάλλων έβρισκαν τις ακτές ελεύθερες ώστε να φορτώνουν κορμούς από το περίφημο δέντρο Μπρασίλ. Το 1529, ο Βασιλιάς της Πορτογαλίας Ιωάννης ο Τρίτος, προκειμένου να εξερευνηθεί και να κατοικηθεί η χώρα από Πορτογάλους, την μοιράζει σε Καπιτανίες, ορίζοντας ως Κυβερνήτες διάφορους Πορτογάλους ευγενείς. Στην συνέχεια, θα αρχίσει και η δημιουργία των πρώτων εμπορικών οικισμών. Κατά το διάστημα αυτό, ο Βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος ο Δεύτερος, αποφάσισε να εγκρίνει το αίτημα του ευγενούς Γκασπάρ ντε Κολινί για την δημιουργία μιας Γαλλικής αποικίας στην Νότια Αμερική, ονομάζοντας την Γαλλική Ανταρκτική (France Antarctique) η οποία θα λειτουργούσε και σαν εμπορική βάση για την εξαγωγή του ξύλου Μπρασίλ. 

Νικολά Ντουράντ ντε Βιλεγκενιόν

  Ο Κολινί, ανέθεσε την αποστολή στον Γάλλο φίλο του Νικολά Ντουράντ ντε Βιλεγκενιόν, Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το οποίο τάγμα, μετά την Άλωση της Ρόδου το 1521 από τους Οθωμανούς, είχε πλέον μετεγκατασταθεί στην Μάλτα. Ο Βιλεγκενιόν, με δύο πλοία και εξακόσιους οπλίτες και αποίκους, από τους οποίους οι περισσότεροι υποστήριζαν τις θεωρίες του Καλβίνου που διώκονταν από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, απέπλευσε από την Γαλλία και έφτασε στον Κόλπο της Γκουαναμπάρα όπου και αποβιβάστηκε στο μικρό νησί που σήμερα βρίσκεται μπροστά από την πόλη του Ρίο ντε Τζάνειρο και φέρει το όνομα του (Ilha de Villegagnon). Εκεί, δημιούργησε την αποικία της Γαλλικής Ανταρκτικής, οχυρώνοντας την με ένα φρούριο το οποίο ονόμασε Κολινί, προς τιμή του Γκασπάρ ντε Κολινί. Ο Βιλεγκενιόν, άρχισε να αποκτά φιλικές σχέσεις με τους ιθαγενείς ώστε να δημιουργήσει συμμαχία μαζί τους για τις αναμενόμενες επιθέσεις των Πορτογάλων. Καθώς οι Πορτογάλοι δεν είχαν ακόμη αντιληφθεί την αποικία των Γάλλων, αποφάσισε να επεκτείνει την αποικία, ζητώντας από τον Γάλλο Βασιλιά, τον Κολινί αλλά και από τον ίδιο τον Καλβίνο, να στείλουν περισσότερους Καλβινιστές οι οποίοι αναζητούσαν καταφύγιο από την εχθρότητα των Ρωμαιοκαθολικών. Ο Βασιλιάς ανταποκρίθηκε θετικά, παραχωρώντας τρία πλοία ώστε να φτάσουν στην αποικία τριακόσιοι ακόμη άποικοι. Με την άφιξη των νέων αποίκων, άρχισαν οι διαμάχες μεταξύ των Καλβινιστών και των Καθολικών κάτι που ώθησε τον απογοητευμένο Βιλεγκενιόν, να αναθέσει το 1558 την διακυβέρνηση της αποικίας στον ανιψιό του και να αναχωρήσει για την Γαλλία με σκοπό να φέρει περισσότερα πλοία και αποίκους. 

   Το τέλος της αποικίας ήρθε όταν στις 15 Μαρτίου του 1560, ο Πορτογάλος Κυβερνήτης της Βραζιλίας, Μεμ δε Σα,  έφτασε στην περιοχή με είκοσι έξι πλοία και δύο χιλιάδες οπλίτες, καταστρέφοντας την Γαλλική αποικία μέσα σε τρεις μέρες.  Οι Γάλλοι άποικοι όμως, κατάφεραν να καταφύγουν στην κοντινή ενδοχώρα και, με την βοήθεια των ιθαγενών, οχυρώθηκαν και συνέχισαν να ζουν στην περιοχή περιμένοντας και τις ενισχύσεις από την Γαλλία. Οι ενισχύσεις όμως δεν έφτασαν ποτέ καθώς η προσοχή των Γάλλων στράφηκε στους εμφύλιους θρησκευτικούς πόλεμους που ξέσπασαν το 1562 μεταξύ των Καθολικών και των Διαμαρτυρόμενων Χριστιανών. Ο Μεμ δε Σα, προκειμένου να εκτοπίσει τους Γάλλους από την περιοχή, το 1565 έστειλε τον ανιψιό του Εστάσιο δε Σα  να τους καταδιώξει. Ο Εστάσιο δε Σα, την 1 Μαρτίου ίδρυσε την πόλη του Ρίο ντε Τζάνειρο την οποία χρησιμοποίησε ως βάση για να πολεμήσει τους Γάλλους που με την βοήθεια των ιθαγενών ακόμα αντιστέκονταν. Οι μάχες διήρκεσαν για δύο χρόνια μέχρι που στις 20 Ιανουαρίου του 1567, μετά από τις πορτογαλικές ενισχύσεις που κατέφθασαν στην περιοχή, ο Εστάσιο δε Σα εξαπέλυσε την τελική επίθεση κάμπτοντας την αντίσταση των Γάλλων τους οποίους αιχμαλώτισε και απέλασε από την Βραζιλία, τερματίζοντας έτσι οριστικά την ύπαρξη της Γαλλικής Ανταρκτικής.