Το 1595, τέσσερα Ισπανικά πλοία υπό τον ο Αλβάρο Μενδάνα δε Νέιρα, έχοντας αποπλεύσει από το Καγιάο του Περού και έχοντας διασχίσει τον Ειρηνικό Ωκεανό, επιχείρησαν να αποικίσουν τα Νησιά του Σολομώντα. Οι Ισπανοί, αν και κατάφεραν να υποτάξουν τους ιθαγενείς, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τους συνεχείς θανάτους που προκαλούσε η ελονοσία η οποία κατέβαλλε και τον ίδιο τον Νέιρα. Μετά τον θάνατο του Νέιρα, οι αποδεκατισμένοι Ισπανοί, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την αποικία μόλις έναν χρόνο μετά την ίδρυση της και να κατευθυνθούν στα κοντινότερα Ισπανοκρατούμενα εδάφη, όπου ήταν οι Φιλιππίνες. Στο ένα από τα δύο πλοία που κατάφεραν να φτάσουν στις Φιλιππίνες, Πλοίαρχος ήταν ο Πορτογάλος Πέδρο Φέρναντες δε Κέιρος ο οποίος κατάφερε να τα οδηγήσει από τα νησιά του Σολομώντα προς τις Φιλιππίνες, χωρίς χάρτες.
Ο Κέιρος, γεννήθηκε το 1565 στην Έβορα της Πορτογαλίας. Καθώς το 1580 το Βασίλειο της Πορτογαλίας είχε ενωθεί με την Ισπανία υπό τον Βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο τον Δεύτερο, ο Κέιρος εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στον Ισπανικό Στόλο. Μετά το περιπετειώδες ταξίδι του στα Νησιά του Σολομώντα όπου συμμετείχε ως πλοίαρχος στο ένα από τα τέσσερα πλοία της αποστολής, επέστρεψε στην Ισπανία το 1598 ζητώντας από τον νεοενθρονιζόμενο Βασιλιά Φίλιππο τον Τρίτο, να του αναθέσει ένα ακόμη ταξίδι προς τον Ειρηνικό Ωκεανό για να αναζητήσει την Νότια Γη (Terra Australis) χωρίς όμως αρχικά να λάβει θετική απάντηση. Έπειτα, ταξίδεψε στην Ρώμη. Παρουσιάζοντας τις εξερευνητικές του προθέσεις στον Πάπα της Ρώμης Κλήμη τον Όγδοο και τον πρεσβευτή της Ισπανίας στου οποίου τον γιο δίδασκε γεωγραφία, λέγοντας τους πως θα αξίωνε τα εδάφη της Νότιας Γης στο όνομα της Ισπανίας και της Εκκλησίας, κατάφερε να εξασφαλίσει την καθοριστική υποστήριξη τους, πείθοντας τελικά και τον Φίλιππο να του αναθέσει την εξερεύνηση. 
Έχοντας την εμπειρία από το ταξίδι του Νέιρα, ο Κειρος προετοίμασε τα πλοία του εφοδιάζοντας τα με προμήθειες για έναν χρόνο αποθηκεύοντας μάλιστα το νερό σε πήλινα δοχεία αντί για ξύλινα βαρέλια για να μην αλλοιωθεί, καθώς και με ζώα, σπόρους και αγροτικά εργαλεία ώστε να είναι σε θέση να αποικίσει αμέσως τα νέα εδάφη που θα ανακαλύψει. Για πρώτους αποίκους, επέλεξε μόνο άνδρες ώστε η αποστολή να είναι πιο μάχιμη και αφού θα στηνόταν η νέα αποικία και οι ιεραπόστολοι θα μυούσαν τους ιθαγενείς στον Χριστιανισμό, θα ερχόντουσαν στην συνέχεια γυναίκες και παιδιά. Στις 21 Δεκεμβρίου του 1605, με τρία πλοία και εκατόν εξήντα άνδρες, ο Κέιρος απέπλευσε από το Καγιάο του Περού. Διασχίζοντας για μήνες τον Ειρηνικό Ωκεανό αντιμετωπίζοντας τους αντίθετους ανέμους, τον Μάρτιο αναγκάστηκε να μειώσει τις μερίδες φαγητού και νερού προς το πλήρωμα καθώς τα νησιά που συναντούσε κατά τον πλου του, άλλα ήταν άγονα και άλλα δεν ήταν προσβάσιμα λόγω των κοραλλιογενών υφάλων και των κυμάτων.
Στις 7 Απριλίου του 1606, έφτασε στα Νησιά Νταφ των Νήσων του Σολομώντα. Εκεί, ο Κέιρος έμαθε από τους ιθαγενείς για μια μεγάλη στεριά που υπήρχε νότια. Έτσι, οι Ισπανοί, κατευθύνθηκαν νότια μέχρι που την 1η Μάιου του 1606, έφτασαν σε έναν μεγάλο κόλπο. Ο Κέιρος πίστεψε πως είχε ανακαλύψει την ήπειρο της Νότιας Γης, ονομάζοντας την Νότια Γη του Αγίου Πνεύματος (Austrialia del Espiritu Santo). Στην πραγματικότητα όμως, είχε φτάσει στον Μεγάλο Κόλπο που βρίσκεται στην βόρεια μεριά του μεγαλύτερου νησιού της σημερινής νησιωτικής χώρας Βανουάτου, το οποίο σήμερα διατηρεί το όνομα Εσπίριτου Σάντο. Από τις πρώτες εξερευνήσεις στην ενδοχώρα, οι Ισπανοί διαπίστωσαν πως το νησί ήταν πλούσιο σε καρπούς, χοίρους και όρνιθες. Οι ιθαγενείς όμως δεν ήταν φιλόξενοι και με τις επιδρομές των Ισπανών στην συνέχεια, έγιναν ακόμα πιο εχθρικοί. Ο Κέιρος δημιούργησε ένα τάγμα ιπποτών το οποίο ονόμασε Τάγμα του Αγίου Πνεύματος που σκοπό είχε την προστασία της αποικίας και την διάδοση του Χριστιανισμού. Την αποικία την ονόμασε Νέα Ιερουσαλήμ και τον κοντινό ποταμό, Ιορδάνη.
Οι συχνές επιθέσεις όμως των ιθαγενών που ήδη στοίχιζε απώλειες στους Ισπανούς, ανάγκασε τον Κέιρος να εγκαταλείψει την περιοχή σε μόλις λίγες εβδομάδες και να συνεχίσει την εξερεύνηση των ακτών πλέοντας δυτικά. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 1606, εξ αιτίας μιας καταιγίδας, το πλοίο του Κέιρος έχασε την επαφή με τα άλλα δύο. Μην καταφέρνοντας να προσεγγίσει ένα ασφαλές αγκυροβόλιο στο νησί, αποφάσισε να επιστρέψει προς το Καγιάο, φτάνοντας τελικά στο Ακαπούλκο τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τα άλλα δύο πλοία, αναζητούσαν για δύο εβδομάδες στην περιοχή το πλοίο του Κέιρος, έχοντας αναλάβει την ηγεσία του στόλου, ο Λουίς Βαζ δε Τόρες. Κατά την αναζήτηση, ο Τόρες ανακάλυψε πως η γη που είχε ανακαλυφθεί, δεν ήταν η νότια ήπειρος της Νέας Γης αλλά μόλις ένα νησί. Έχοντας πιστέψει πως το πλοίο του Κέιρος είχε ναυαγήσει, ο Τόρες, κατευθύνθηκε με τα δύο πλοία προς τις Φιλιππίνες όπου και έφτασε στην Μανίλα μετά από έναν σχεδόν χρόνο.
Ο Κέιρος, επέστρεψε στην Μαδρίτη το 1607. Έμεινε εκεί για τα επόμενα εφτά χρόνια, γράφοντας για τις εμπειρίες του ταξιδιού του και προσπαθώντας να πείσει τον Βασιλιά να του αναθέσει ένα ακόμη, χωρίς αποτέλεσμα. Πέθανε το 1614 στον Παναμά, κατά την επιστροφή του από την Ισπανία προς το Περού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου