Κινέζοι

Ο Κινεζικός πολιτισμός, είναι ένας από τους αρχαιότερους και τους σπουδαιότερους που έχουν εμφανιστεί στον Πλανήτη. Από τους Κινέζους, οι Ευρωπαίοι έμαθαν το μετάξι, το χαρτί, την πυρίτιδα, τον μαγνήτη, την πυξίδα κ.α. Οι Κινέζοι, κατά το πέρασμα των αιώνων ανέπτυξαν τον δικό τους τρόπο ναυπηγικής και ναυσιπλοΐας. Αν και τον 15ο αιώνα παρουσίασαν τον επιβλητικότερο στόλο που έπλευσε ποτέ, οι ναυτικές τους δραστηριότητες, ήταν πάντα περιορισμένες στις κοντινές θάλασσες της χώρας καθώς οι Κινέζοι Αυτοκράτορες είχαν πάντα το βλέμμα τους στραμμένο προς την στεριά είτε για να επεκτείνουν την Αυτοκρατορία τους είτε για να αμυνθούν αυτής από τα εχθρικά έθνη. Άλλωστε, η Κίνα ήταν πάντα μια μεγάλη και πλούσια σε πόρους χώρα ώστε να μην δημιουργηθεί ποτέ η ανάγκη να αναζητήσει νέους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους όπως συνέβη με τους Ευρωπαίους τον 15ο αιώνα. 

    Η Ναυτική Ιστορία των Κινέζων, αν και μακρά, έχει να επιδείξει μόλις έναν σπουδαίο θαλασσοπόρο όπου τα ταξίδια του είχαν και εξερευνητικό χαρακτήρα. Τον Ζενγκ Χε. Ο Ζενγκ Χε, ηγήθηκε του μεγαλύτερου στόλου που έπλευσε ποτέ στην Ιστορία, απαρτιζόμενος από 300 πλοία από τα οποία τα 62 έφταναν τα 126 μέτρα. Ο στόλος αυτός, έπλευσε σε όλο το μήκος του Ινδικού Ωκεανού μέχρι και τις ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου στην θέαση του και μόνο, οι Βασιλιάδες των χωρών που περνούσε, υποκλινόντουσαν. Τα ταξίδια του Ζενγκ Χε, πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 15ου αιώνα και ο κύριος σκοπός τους ήταν η επιβολή της κυριαρχίας της Δυναστείας των Μινγκ στην ευρύτερη περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Οι Κινέζοι, είχαν την δυνατότητα και την ικανότητα όχι απλά να περάσουν το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και να βγουν στον Ατλαντικό, αλλά να φτάσουν στην Αμερική και να την αποικίσουν με την πρώτη τους κιόλας άφιξη, καθώς το έμψυχο δυναμικό του στόλου, πλησίαζε τους 30000 άνδρες. Για τους λόγους όμως που ήδη αναφέρθηκαν, οι Κινέζοι δεν είχαν καμία απολύτως ανάγκη να αναζητήσουν νέους θαλάσσιους δρόμους. 

   

   Στους Κινέζους, οφείλουμε ένα από τα πολυτιμότερα ναυτιλιακά όργανα. Την πυξίδα. Αν και η χρήση της είχε να κάνει κυρίως με τον προσανατολισμό στην στεριά, από τον ενδέκατο αιώνα άρχισε να χρησιμοποιείται και στα πλοία. Τα κινεζικά πλοία, ονομαστά και ως Τζόγκα, ήταν αρκετά πλατιά σε σχέση με το μήκος τους. Αυτό, τα έκανε να έχουν πιο ομαλή πλεύση αλλά μικρότερη ταχύτητα. Το μέγεθος τους, ήταν αρκετά μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής καθώς πολλές φορές ξεπερνούσαν κατά πολύ τα εκατό μέτρα φτάνοντας στο σημείο να έχουν μέχρι και δώδεκα κατάρτια. Σε κινεζικά πλοία του μεσαίωνα, συναντούμε και τον σχεδιασμό στεγανών, όπου είχαν την δυνατότητα να απομονώσουν την διαρροή από κάποιο εξωτερικό ρήγμα, όπως γίνεται και στα σύγχρονα πλοία. Ένα Τζόγκα, μπορούσε να μεταφέρει ακόμα και εκατοντάδες άνδρες ως πλήρωμα όπου σε συνδυασμό με τα πολυάριθμα κανόνια που είχαν στις πλευρές τους, τα καθιστούσαν ένα πλωτό οχυρό. 

   Οι Κινέζοι, συνήθιζαν να πλέουν κοντά στις ακτές όπου ήταν και ο πιο ασφαλής τρόπος. Τα πολλά νησιά του Ινδικού Ωκεανού, βοηθούσαν στον προσανατολισμό τους - κυρίως πριν εφεύρουν την πυξίδα - αλλά και στον προσδιορισμό του στίγματος τους. Όταν όμως έπλεαν μακριά από τις ακτές, το γεωγραφικό πλάτος, το έβρισκαν με ένα όργανο που το έλεγαν Κιάν Σινγκ Μπαν. Με αυτό, έβρισκαν το πλάτος τους από τον Πολικό Αστέρα και αργότερα, με την βοήθεια του Σταυρού του Νότου όταν εισήγαγαν τον αστερισμό αυτόν από τους Ευρωπαίους. Το Κιάν Σινγκ Μπαν, ήταν ένα όργανο αποτελούμενο από δώδεκα τετραγωνισμένες πλάκες, διαδοχικά η μία μικρότερη από την άλλη, έτσι ώστε όταν τοποθετούνταν η μία πάνω στην άλλη, σχημάτιζαν μια πυραμίδα. Οι πλάκες αυτές, συνδέονταν μεταξύ τους με ένα σχοινί (σπάγκο) που διαπερνούσε το κέντρο τους σε ισόποσα διαστήματα. Για την εύρεση του πλάτους, τέντωναν το σχοινί προς τον ορίζοντα και προς την κατεύθυνση του άστρου, με τέτοιο τρόπο ώστε οι πλάκες να είναι κάθετες με την επιφάνεια της θάλασσας και να διαβαθμίζουν το ύψος του ορίζοντα. Έτσι, βλέποντας ανάμεσα από ποιες πλάκες φαινόταν το αστέρι, μπορούσαν να βρουν το γεωγραφικό πλάτος.  

   Τον χρόνο στη θάλασσα, τον υπολόγιζαν διαιρώντας την ημέρα σε δέκα μέρη τα οποία όριζαν και τις βάρδιες των 2,4 ωρών. Για την τήρηση του χρόνου, χρησιμοποιούσαν ένα θυμίαμα το οποίο καιγόταν στον συγκεκριμένο χρόνο. Ξεχωριστός ήταν και ο τρόπος που υπολόγιζαν την ταχύτητα του πλοίου. Έριχναν ένα ξύλο από την πλώρη. Με το που το ξύλο έπεφτε στην επιφάνεια της θάλασσας, άρχιζαν να ψάλλουν έναν συγκεκριμένο έμμετρο λόγο μέχρι το ξύλο να φτάσει στην πρύμνη. Από το σημείο που σταματούσαν τον ψαλμό, έβρισκαν την ταχύτητα του πλοίου. Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους που στα πλοία τους είχαν πολλούς χάρτες, έναν για την κάθε περιοχή, οι Κινέζοι είχαν μόνο έναν μεγάλο χάρτη που κάλυπτε όλες τις θάλασσες που έπλεαν και τον ξετύλιγαν στο σημείο που απεικονιζόταν η περιοχή που βρισκόταν το πλοίο. 

    

   Η διαχρονική επιλογή των Κινέζων Αυτοκρατόρων να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και την πλάτη τους προς την θάλασσα, άφησε ένα κενό δύο ωκεανών (του Ινδικού και του Ειρηνικού), που το εκμεταλλεύτηκαν οι Ευρωπαίοι οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να ιδρύσουν αποικίες ακόμη και σε Κινεζικά εδάφη (Μακάο, Χονγκ Κονγκ κ.α.).