Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1493, ο Χριστόφορος Κολόμβος αναχωρεί από την Ισπανία για το δεύτερο ταξίδι του προς τον Νέο Κόσμο. Αυτή την φορά, αντί για τρεις καραβέλες, τον ακολούθησε ένας στόλος από δεκαεφτά πλοία και πάνω από χίλιους άνδρες. Ο κύριος σκοπός του ταξιδιού, ήταν να δημιουργηθεί η πρώτη Ισπανική αποικία στην ανατολική άκρη της Ασίας - όπως πίστευαν μέχρι τότε οι Ισπανοί πως είχαν φτάσει - και να γίνει το ορμητήριο για την περαιτέρω εξερεύνηση και εμπορική εκμετάλλευση των άγνωστων αυτών περιοχών. Οι Ισπανοί άποικοι γνώρισαν στον Νέο Κόσμο μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική από εκείνη που ζούσαν στην χώρα τους, αφού για πρώτη φορά έπρεπε να ζήσουν στα, άγνωστα για εκείνους μέχρι τότε, τροπικά κλίματα. Και αν με την δύναμη του πυρός μπορούσαν να καθυποτάξουν τους ιθαγενείς, δεν άργησε η στιγμή που ήρθαν αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές φυσικό φαινόμενο που ακόμη και σήμερα, προκαλεί τρόμο στο πέρασμα του. Τον τυφώνα.
Τον Νοέμβριο του 1493, ο στόλος του Κολόμβου φτάνει και πάλι στο νησί της Ισπανιόλα, στον πρώτο πρόχειρο οικισμό που είχε δημιουργήσει και είχε ονομάσει Ναβιδάδ. Ο οικισμός όμως, είχε καταστραφεί και από τους 39 άνδρες που είχαν μείνει πίσω κατά το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου, δεν βρέθηκε κανείς παρά μόνο τα πτώματα μερικών. Τότε, ο Κολόμβος αποφάσισε να ιδρύσει έναν νέο οικισμό μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα. Τον Δεκέμβριο του 1493, οι Ισπανοί αποβιβάζονται στις βόρειες ακτές της Ισπανιόλα, στην σημερινή περιοχή του Πουέρτο Πλάτα της Δομινικανής Δημοκρατίας και έχοντας μαζί τους όλους τους απαραίτητους επιστήμονες, τεχνίτες και ό,τι χρειάζεται για το στήσιμο, την οργάνωση και την λειτουργία μιας πόλης, άρχισαν να δημιουργούν την πρώτη οργανωμένη αποικία στον Νέο Κόσμο, με Κυβερνήτη και Αντιβασιλέα της ευρύτερης περιοχής τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος την ονόμασε “Ισαβέλλα” προς τιμή της Βασίλισσας της Ισπανίας.
Η έκταση της αποικίας, ξεπερνούσε τα είκοσι στρέμματα. Με κεντρικό σημείο μια πλατεία, χτίστηκαν με πέτρες ένα οπλοστάσιο, ένα διοικητήριο στο οποίο διέμενε ο Κολόμβος και γύρω τους χτίστηκαν με ξύλα τα πρώτα καταλύματα των Ισπανών. Στην Ισαβέλλα, χτίστηκε και ο πρώτος Χριστιανικός Ναός στην Αμερικανική ήπειρο. Λίγους μήνες μετά, αφού η αποικία είχε πλέον στηθεί και οργανωθεί, οι Ισπανοί μαζί με τους ιθαγενείς Ταΐνο, άρχισαν να εξερευνούν την ευρύτερη περιοχή προς αναζήτηση χρυσού όπου και βρήκαν τις πρώτες μικρές ποσότητες. Κατά την διάρκεια που οι Ισπανοί έχτιζαν την αποικία, οι Ταΐνο συνέβαλαν καθοριστικά στην επιβίωση τους καθώς τους τροφοδοτούσαν με ψάρια και καρπούς που οι Ισπανοί έβλεπαν για πρώτη φορά όπως ο ανανάς, μέχρι που άρχισαν να αποδίδουν οι καλλιέργειες τους. Οι αρχικές καλές προθέσεις όμως των Ταΐνο, δεν ήταν ικανές να μετριάσουν την απληστία των Ισπανών οι οποίοι στην συνέχεια τους καθυπέταξαν και τους ανάγκασαν με την βία να αποδίδουν φόρο προς το Ισπανικό Στέμμα, σε χρυσό και βαμβάκι. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις των ιθαγενών, προχωρώντας σε εχθροπραξίες και ενέδρες κατά των Ισπανών, αν και δεν ήταν ικανές να απωθήσουν τους Ισπανούς από το νησί οι οποίοι ενισχύονταν με νέες αφίξεις από την Ισπανία, ήταν αρκετές να δημιουργήσουν προβλήματα στην ευημερία της αποικίας, αφού οι άποικοι έπρεπε να είναι συνέχεια σε ετοιμότητα για ενδεχόμενη επίθεση αντιμετωπίζοντας παράλληλα και τις άγνωστες τροπικές αρρώστιες. Η υπεροπλία όμως και η πολεμική ανωτερότητα των Ισπανών, δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την κυριαρχία του νησιού και όλα έδειχναν πως η αποικία της Ισαβέλλα θα αναπτυσσόταν όλο και περισσότερο. Μέχρι που - κατά τους Ταΐνο - έφτασε ο “Θεός των Καταιγίδων”.
Τον Ιούνιο του 1495, ο ουρανός της Ισαβέλλα άρχισε να καλύπτεται από σκούρα και πυκνά σύννεφα. Οι Ταΐνο που βρίσκονταν εκεί, φωνάζοντας έντρομοι την λέξη “ουρακάν”, άρχισαν να τρέχουν προς τα βουνά. Οι Ισπανοί, μην καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει, υποτιμώντας ίσως τον φόβο των Ταΐνο απέναντι σε μια συνηθισμένη - όπως φαινόταν - καταιγίδα, έμειναν στην αποικία. Οι Ταΐνο όμως που γνώριζαν, ως Ουρακάν αποκαλούσαν τον Θεό των Καταιγίδων. Ενώ οι Ισπανοί που δεν γνώριζαν, έγιναν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ήρθαν αντιμέτωποι με το καιρικό φαινόμενο του τυφώνα. Ο πρώτος καταγραμμένος τυφώνας της Ιστορίας, “χτύπησε” την αποικία της Ισαβέλλα, ρημάζοντας τα καταλύματα αλλά και τα αγκυροβολημένα πλοία βυθίζοντας τα. Αρκετά εξαρτήματα των πλοίων όπως κανόνια και άγκυρες που βρέθηκαν στις ακτές του νησιού, είναι μία από τις ενδείξεις για την αγριότητα του πρωτοφανούς αυτού - για τους Ισπανούς - καιρικού φαινομένου. Αργότερα, ο Κολόμβος περιέγραψε το γεγονός αναφέροντας πως τίποτα άλλο εκτός από την υπηρεσία του προς τον Θεό και προς την επέκταση των εδαφών του Ισπανικού Στέμματος δεν θα τον ανάγκαζε να εκθέσει τον εαυτό του σε τέτοιο κίνδυνο. Η αποικία της Ισαβέλλα, δεν επανήλθε ποτέ στην αρχική της κατάσταση και έτσι εγκαταλείφθηκε, με τους Ισπανούς, υπό τον αδελφό του Κολόμβου, Βαρθολομαίο, να μεταφέρονται στις νότιες ακτές του νησιού για να ιδρύσουν μια νέα αποικία. Η νέα αποικία, αν και αρχικά ονομάστηκε Νέα Ισαβέλλα, σύντομα μετονομάστηκε σε Άγιος Δομίνικος όπου σήμερα είναι η πρωτεύουσα της Δομινικανής Δημοκρατίας και παράλληλα η πρώτη μόνιμη Ευρωπαϊκή αποικία του Νέου Κόσμου.
Οι Ισπανοί, σύντομα κατάλαβαν πως το καιρικό φαινόμενο αυτό, πάντα θα είναι μια απειλή για τις αποικίες τους στην περιοχή αφού το 1502 ένας ακόμη τυφώνας, έπληξε και την νέα αποικία προκαλώντας επίσης την πρώτη μεγάλη ναυτική καταστροφή στον Νέο Κόσμο, πλήττοντας τον Ισπανικό Στόλο που μόλις είχε αναχωρήσει για την Ισπανία, παρασέρνοντας είκοσι πλοία που μετέφεραν πλούτη προς το Βασίλειο, από τα οποία δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους ναυαγούς. Το φαινόμενο αυτό, οι Ισπανοί, το ονόμασαν “ουρακάν (huracán) υιοθετώντας την ονομασία των Ταΐνο, την οποία αργότερα υιοθέτησαν και οι Άγγλοι ως “άρικαν” (hurricane). Κατά την Διεθνή Μετεωρολογία, το φαινόμενο αυτό, περιγράφεται και ως τροπικός κυκλώνας (tropical cyclone) αλλά και ως τυφώνας (typhoon) από το τέρας Τυφών της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας. Παρά την αγριότητα τους, οι τυφώνες δεν απέτρεψαν τους Ισπανούς και τους Ευρωπαίους γενικότερα να εξαπλωθούν στις τροπικές περιοχές του Νέου Κόσμου. Πάντα όμως θα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος στο μένος της φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου