Ήταν το βράδυ της 6ης Οκτωβρίου του 1492. Μετά από δύο μήνες και πλέον στον ωκεανό, τα τρία πλοία του Κολόμβου, είχαν καθηλωθεί σε μία από τις τροπικές νηνεμίες του Ατλαντικού Ωκεανού. Το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα στην θάλασσα, χωρίς να υπάρχει ίχνος στεριάς, ήταν πρωτοφανές για τα πληρώματα του Σάντα Μαρία, του Νινιά και του Πίντα. Οι δεισιδαιμονίες των ναυτών, επηρεασμένοι και από την θρησκοληψία της εποχής, είχαν οξύνει την ανησυχία τους, πιστεύοντας πως είχαν χαθεί και πως είχαν φτάσει στην άκρη του Κόσμου, αποδίδοντας τις συχνές άπνοιες σε τιμωρία του Θεού για την απληστία τους να φτάσουν σε νέες χώρες και να πλουτίσουν από αυτές. Και όπως ήταν αναμενόμενο, αποδέχτης όλης αυτής της κατάστασης, ήταν ο ηγέτης της αποστολής, Χριστόφορος Κολόμβος.
Οι Ισπανοί που ακολούθησαν τον Κολόμβο στο πρώτο του ταξίδι προς τον Νέο Κόσμο, είχαν αρχίσει να αμφιβάλουν για τις ικανότητες του και να χάνουν την ήδη μετριασμένη εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπο του Γενουάτη θαλασσοπόρου, αφού η υπόσχεση του για άφθονο πλούτο όταν τα πλοία θα έφταναν στην Ασία, είχε αρχίσει πλέον να ξεθωριάζει και το εξαντλημένο ψυχικά αλλά και φοβισμένο πλήρωμα άρχισε να πιστεύει πως ο Κολόμβος τους είχε παραπλανήσει σε ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Αντιθέτως, το πλήρωμα εμπιστευόταν περισσότερο τον μεγαλύτερο από τους Αδελφούς Πινθόν, Μαρτίν, ο οποίος ήταν σεβαστός στους άνδρες της αποστολής, τόσο γιατί ήταν συμπατριώτης τους και αναγνωρισμένος θαλασσοπόρος στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Πάλος, όσο και γιατί πολλοί από τους συμμετέχοντες στην αποστολή ήταν συγγενείς και φίλοι της οικογένειας Πινθόν.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που είχε αρχίσει πλέον να αντιμετωπίζει η αποστολή, ήταν οι προμήθειες. Τα τρόφιμα, είχαν αρχίσει να εξαντλούνται, ενώ το νερό το οποίο φυλάσσονταν σε ξύλινα βαρέλια άρχισε να αλλοιώνεται σε τέτοιο σημείο, που αν τα πλοία εγκατέλειπαν την προσπάθεια και επέστρεφαν πίσω, το πλήρωμα θα είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της πείνας και της δίψας με τον κίνδυνο να μην επιστρέψουν ποτέ. Αυτό, ήταν και ένα από τα επιχειρήματα του Κολόμβου προς το πλήρωμα που είχε αρχίσει πλέον να γίνεται απείθαρχο. Το κύρος όμως του Μαρτίν Πινθόν και η μεσολάβηση του, επανέφερε την τάξη στο Σάντα Μαρία πείθοντας το πλήρωμα να αποδεχθεί την πρόταση του Κολόμβου να ταξιδέψουν για οχτώ ακόμα ήμερες προς την δύση και αν σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχει βρεθεί ίχνος στεριάς, να επιστρέψουν προς την Ισπανία. Ο Μαρτίν Πινθόν, συμβούλεψε τον Κολόμβο να αλλάξει την πορεία του από δυτική σε νοτιοδυτική και έτσι, με την καθοριστική συμβολή του Ισπανού θαλασσοπόρου, στις 12 Οκτωβρίου του 1492 οι άνδρες της αποστολής αντίκρισαν για πρώτη φορά τις Αμερικανικές ακτές ανακαλύπτοντας το νησί Γουαναχάνι το οποίο ο Κολόμβος ονόμασε Σαν Σαλβαδόρ (Άγιος Σώστης).
Με τις σχέσεις του Μαρτίν Πινθόν και του Κολόμβου να έχουν οξυνθεί κατά την συνέχεια της εξερεύνησης, όταν τα πλοία επέστρεψαν από την Αμερική, οι Αδελφοί Πινθόν ισχυρίστηκαν πως ο Κολόμβος φοβισμένος από τις αντιδράσεις του πληρώματος ήθελε να επιστρέψει πίσω και πως οι Πινθόν επιβιβάστηκαν από τα πλοία τους στο Σάντα Μαρία αποτρέποντας με το κύρος τους και την πειθώ τους την ανταρσία. Οι Πινθόν, ισχυρίστηκαν επίσης πως ήταν εκείνοι που επέμεναν να συνεχίσουν τα πλοία ώστε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους με καλά νέα. Η εκδοχή του Πινθόν, είναι καταγεγραμμένη στα αρχεία της δικαστικής αγωγής που προχώρησαν οι οικογένειες τους με μαρτυρίες μελών της αποστολής ώστε η ανακάλυψη της Αμερικής να αποδοθεί σε εκείνους. Οι μαρτυρίες αυτές όμως, χαρακτηρίστηκαν αμφίβολες διότι οι Πινθόν ήταν μια ισχυρή κοινωνικά και οικονομικά οικογένεια στο Πάλος και οι μάρτυρες που είχαν ακολουθήσει την αποστολή, με τις σχέσεις τους να είναι φιλικές ή συγγενικές προς την οικογένεια, δεν θα τολμούσαν να καταθέσουν ενάντιων τους.
Όπως και να έχει, η διαμάχη αυτή ήταν αρκετή για να υποβαθμίσει στην συνέχεια το κατόρθωμα του Κολόμβου στην συνείδηση των Ισπανών αξιωματούχων της εποχής, οι οποίοι θα προτιμούσαν να αποδοθεί η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου σε έναν συμπατριώτη τους και με τους οποίους ο Κολόμβος δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις, κάτι που του στοίχησε και την διακυβέρνηση των νέων χωρών. Αδιαμφισβήτητα, η συμβολή των Αδελφών Πινθόν στο πρώτο ταξίδι του Κολόμβου ήταν καθοριστική. Ο Κολόμβος όμως ήταν εκείνος που το τόλμησε. Αν η αποστολή είχε αποτύχει, θα επιβαρυνόταν εκείνος και όχι οι Αδελφοί Πινθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου